HİDAYET

Bu sabah uyandığımda elim komodinimde duran kitaba gitti, Alemdağ'da Var Bir Yılan. Susam kadar olup cebe giren Hidayet'i rüyamda gördüm. Bir kitapçıda kitapları inceliyor ve bir yandan da cebimdeki yirmi lirayı yokluyordum. Rüyamda bile fakir olabilirim. Akşam karnım acıkır diyip son paramı kitaba vermeyeyim diyorum fakat bir yandan da deli gibi kitap almak istiyorum. Can Yayınları'nın mini kitaplarını görüyorum. Aklıma üşüşen çal fikri. Kafamdan itelemeye çalıştıkça cebimin içindeki elim bir an da bir sızı ile doluyor. Cebimi açıp bakıyorum ki cebimde susam kadar adam Hidayet. Al abi ne duruyorsun, diyor. Alayım mı çalayım Hidayet ne diyorsun? Ayrıca sen nasıl,ne zaman girdin oraya? Ben Hidayet adında birini tanımam ki nasıl olur da onun bir kitap karakteri olduğunu anlamam, elbet rüyalar da olur böyle şeyler. Hidayet tekrar dürtüyor Yalnızlığın Yarattığı İnsan'ı okuyorum. Gözlerim çapaklardan tam açılmıyor. Hidayet bir kez daha dürtüyor. Al abi ne çalması, o senin hakkın ne para vereceksin üstüne. İnsanın istediği kitabı alıp okuyabilmesi en doğal hakkıdır, düşünme bile. Hidayet nereden öğreniyorsun bunları. Sen mülayim kitaptan, defterden anlamayan bir çocuktun. Kim soktu bunları aklına. Bunları derken Alemdağ'da Var Bir Yılan'ın Can Yayınları tarafından mini kitap olarak basıldığını görüyorum. Hidayet’ e hak veriyor ve kimsenin bakmadığı bir anı gözleyerek kitabı cebime Hidayet'in yanına gönderiyorum. Hidayet'in çığlığı eşliğinde uyanıyorum. Öldürdüm mü acaba Hidayet'i? Öyle dikkat edilmeden koyulur mu kitap? Yok canım ne öldürmesi, bir kitap karakteri o zaten. Olsa olsa onu olduğu yere kitabına göndermişimdir. Hikâyeyi okuduktan sonra banyoya yüzümü yıkamaya gidiyorum. Hidayet gerçekten cebime girip bizim eve gelse kedim Şşükrü karşısında hiç şansı yok. Şşükrü'de beni onaylar şekilde miyavlıyor. Bir ara hatırlatda Hidayet'in öyküsünü sana da okuyayım Şşükrü.